27.08.2021 Gelecek hafta biz bize çıkacağımız seyahat için şimdiden heyecanlıyım. Şimdiden annemi nasıl daha rahat ettireceğimi, sakin ve keyifli bir zaman geçireceğimizi düşünüyorum. Geçtiğimiz yıl bize, bizce çok şey öğretti. Şimdi ufak bir serüvene çıkmaya cesaret ediyorum. Pandemiyle birlikte herkes gibi hayatımızda önemli değişiklikler olurken, annemin demans olma sürprizi, kızımın önce okul okumayacağım çalışacağım Bodrum’da yaşayacağım dedikten sonra okula başlayıp, lisanslı motor yarışçısı olma sürprizi ile karşılaştım. Yirmi yaşında bir genç insanın yaşam dinamiğiyle 75 yaşındaki yaşlı bir insanın dinamiği arasında dengeyi kurmaya çalışırken kayboldum. Hele bu yaz çok zor geçti. Sanırım artık kızım kendi yoluna gidiyor, annem kendi dünyasında yaşıyor, bense kendime yazmaktan başka bir çıkış bulamıyorum. Her şey saçma geliyor.
Hayat sandığımız gibi değil, asla da olmayacak. Hayat saçma, literatür manasıyla “absürt”, absürdizmin sıfat hali. Bazen amaçsızca sürükleniyor insan ve amaçsız bir evrende olduğumuz fikri, mesela II.Dünya savaşından sonra , kamplar dahil 85 milyon kişi öldükten sonra yaşamanın saçmalığını düşünseler de direnişte savaşan Albert Camus ve Samuel Beckett’in ortak noktaları. Bu iki insana göre, dünyada var olmanın tedavisi yoktu, yapılacak hiç bir şey yoktu.. Ama yine de denediler. Cesare Pavese şöyle özetlemişti; “Uçurumdan kaçmanın tek yolu ona bakmak, derinliğini ölçmek ve kendini içine bırakmaktır”.
Yanımıza alacağımız ilaçları ve yürüteci olacak, gerisi birkaç parça kıyafet. Büyük ihtimalle kardeşim dalış da yapılabilir diye dalış malzemelerini de alacak. Dalış yaparsa, çok mutlu olacak. Annemin dizlerine güneş aldığı, belki yüzdüğü, mekana yabancılık hissetmediği ve müzikten konuşup huzurla geçirdiği her gün yanımıza kar kalacak. Biliyorum. Ben de yazacağım.
28.08.2021
Yaşamak Şakaya Gelmez 